نقد و بررسی فیلم – Ant-Man & The Wasp: Quantumania (2023)

پس از کلی هیاهو، و شاید مقداری دلهره، فاز ۵ MCU در آخر هفته گذشته با Ant-Man & The Wasp: Quantumania، سومین بازی انفرادی (یا حدس می‌زنم دو نفره) برای اسکات لانگ از پل راد آغاز شد. دو فیلم اول، که همچنین توسط پیتون رید کارگردانی شد، که به اینجا بازمی‌گردد، رویکرد کمی کوچک‌تر (بدون جناس) را نسبت به بقیه MCU اتخاذ کردند، و قطعات دزدی سنگین شخصیت‌ها را ارائه کردند که عاقلانه هرگز واقعاً سعی نکردند خیلی حماسی باشند. “.

خوب، خیلی زیاد است، زیرا خوب یا بد، رید سعی می‌کند در اینجا به یک روش عمده، یک حماسه علمی-تخیلی در مقیاس بزرگ را ارائه دهد که مملو از محیط‌های گسترده، شخصیت‌های رنگارنگ بیگانه و بزرگ است (و منظورم بزرگ است. ) مجموعه های اکشن و صحنه های نبرد. متأسفانه، در این فرآیند او موفق می‌شود بسیاری از چیزهایی را که به دو فیلم اول جذابیت بیشتری بخشیده است، از بین ببرد، و در حالی که بخش‌هایی که فیلم را رزرو کرده‌اند که راد روایت می‌کند که چقدر زندگی‌اش عجیب و غریب است به سبک کلاسیک هر مان، بسیار عالی هستند. بخش اعظم فیلم مانند تلاشی بی‌نتیجه برای بازسازی حس حماسی Avengers: Endgame است.

نگران‌کننده این است که این دو نقش اصلی تقریباً کم‌جذاب‌ترین شخصیت‌های فیلم در کنار کاترین نیوتن «کاسی لنگ» هستند، که به نظر می‌رسد چیزی بیشتر از استفاده از کلمه «پدر» در تقریباً تمام خطوط دیالوگ‌هایش وجود ندارد. به طور غیرمنتظره ای، در واقع این جانت ون داین میشل فایفر است که بخش عمده ای از کارهای سنگین را در اینجا انجام می دهد، زیرا فیلم نشان می دهد که چگونه او ۳۰ سال خود را در دام قلمرو کوانتومی گذرانده است و اکثریت قریب به اتفاق روایت و تمرکز دراماتیک فیلم را فراهم می کند. . عجیب است، اما نه کاملاً ناخواسته، و فایفر برخلاف شوهر روی صفحه نمایشش مایکل داگلاس (هنک پیم) که ظاهراً آنجاست و در پس‌زمینه می‌چرخد، کار خوبی در کانون توجه انجام می‌دهد.

با وجود تمام جنبه‌های بی‌نظیر این فیلم، یکی از مواردی که کاملاً مورد توجه قرار می‌گیرد، بازی جاناتان میجرز در نقش کانگ فاتح است. او که با یک جاذبه واقعی به نمایشگر فرمان می‌دهد، برجسته‌سازی بی‌چون و چرا را ارائه می‌کند، و خوشبختانه موفق می‌شود از روند تکراری فیلم که سعی در خنثی کردن هرگونه تلاش برای عمق عاطفی یا سنگین داستانی با لوب کردن در یک گگ زمان‌بندی ضعیف بلافاصله پس از آن (طولانی مدت) دوری کند. -مشکل ایستاده با MCU که، راستش را بخواهید، به نظر نمی رسد به این زودی ها از بین برود).

همچنین در جنبه مثبت برگه امتیازات، جلوه‌های بصری هستند که به نظر می‌رسند کاری مطلق هستند و شکوفایی فوق‌العاده، شخصیت‌ها و تنظیماتی را ارائه می‌دهند که واقعاً کمک می‌کنند تا چقدر دنیای کوانتومی عجیب و غریب و ماورایی است. ما چند شخصیت جدید را در اینجا معرفی می کنیم که من قصد ندارم خیلی عمیق در آنها تحقیق کنم (بیشتر به این دلیل که هیچ یک از آنها در مسیر توسعه قرار نگرفته اند یا هدف واقعی داستان را دنبال نمی کنند) و برای همه چیزهایی که او احتمالاً انجام می دهد. نظر خود را تقسیم کنید، من در واقع کاری را که آنها با M.O.D.O.K انجام دادند را بررسی کردم. مسخره – مضحک؟ مطمئن. ظاهر احمقانه؟ کاملا. اما بیایید … M.O.D.O.K است.

پس از اندکی آرامش در میانه (که تا حدودی با چرخش ماجرز به عنوان کانگ نجات پیدا کرد)، ما به یک سوم بازی تقریباً مضحک و فوق‌العاده با صحنه‌های جنگی عظیم، انفجارها و جلوه‌های بصری بی‌نظیر (از جمله خیلی از مورچه ها، مردان و مردان مورچه ای). از منظر بصری به اندازه کافی سرگرم کننده است، اما بعد از مدتی همه چیز کمی خسته کننده می شود و برخی از تصمیمات گرفته شده در این مسیر – مانند زره طرح به ظاهر تسخیرناپذیر Cassie – واقعاً شروع به رنده شدن می کنند. منظورم این است که هیچ راهی وجود ندارد که اسکات لانگ پا به پا شود و با کانگ فاتح دست به معامله بزند (لعنتی، بیایید صادق باشیم، او حتی نباید این کار را با جاناتان میجرز بدون قدرت انجام دهد).

Ant-Man & The Wasp: Quantumania از لحاظ بصری خیره کننده، از نظر داستانی ناهماهنگ و ناسازگار، نمونه ای کلاسیک از “همه چیز، بدون استیک” است، و در حالی که هنوز لحظاتی غیرقابل انکار عالی در این راه وجود دارد، قطعا این چنین نیست. شروع طوفانی فاز ۵ MCU که بسیاری از ما به آن امیدوار بودیم.

اوه، و در یک حرکت خفیف ناامید کننده، و بدون اینکه بخواهیم همه چیز را خراب کنیم، اولین صحنه از دو صحنه اعتباری به طور موثر هر اتفاقی را که در فیلم می افتد منسوخ می کند. بنابراین بله، این وجود دارد.